دیو

تا مدت ها توی آن هفت روز پریودی هم چادر نماز را می انداختم روی سرم و می ایستادم به نماز خواندن و با آن کمر درد ِ خانمان سوز که تا نوک پاهایم کشیده می شد خم و راست میشدم. سعی می کردم این جور وقت ها دنج ترین و کم تردد ترین جای خانه را برای نماز خواندن انتخاب کنم که حداقل به جای 8 بار خم و راست شدن, 5 بار خم و راست بشوم و آب از آب تکان نخورد و هیچ کدام از مردهای خانه بویی از قضیه نبرند. تا مدت ها نوار بهداشتی ها را توی لباسم قایم می کردم و تمام سعی م را می کردم که قوز نکنم و مسیر اتاق تا دستشویی را صاف صاف و با احتیاط طی کنم و آن کالای مخفی ِ اسمش را نبر از توی لباسم بیرون نیفتد و آبروریزی نشود. چند سالی گذشت تا فهمیدم مردها خیلی چیزها را می دانند و به روی خودشان نمی آورند. حوصله ی من هم برای مخفی کاری و نقش بازی کردن کمتر شده بود. آن جا بود که کم کم نمازها یکی در میان شد و دست آخر هفت روز ِ هر ماه بی نماز گذشت و آب از آب تکان نخورد و آبرویی نرفت و دیوی از آسمان ها به زمین نیامد. سال های بعد دلم درد میکند ها و قرص مسکن خواستن ها و میروی برایم نوار بهداشتی بخری ها و بابااااا من پریودم ها همه علنی شدند و باز هم هیچ رعد و برقی آدم های خانه را خشک نکرد و هیچ کسی به سنگ تبدیل نشد و هیچ آبرویی نریخت.